Mi devas diri, ke al la urbeto Ŝujo, kie okazis la ĉi-jara RET, mi vojaĝis la unuan fojon ne per trajno, kiel kutime, sed per aŭto, ĉar jekaterinburga esperantisto Sergej Kumkov afable kunveturigis min laŭvoje dum sia vojaĝo al la internacia kongreso de matematikistoj en Francio  al restadejo de RET – eksa bieno de fabrikanto Neburĉilov. Ni komencis la vojaĝon la 30-n de junio frumatene kaj bonorde veturis, ja Sergej lerte kaj leĝobeeme stiris la aŭton. Tre baldaŭ restis malproksime de ni la urbaj bruo, rumoro, homamasoj kaj dekoj de haladzaj busoj, kaj ni veturis ĝuante someron, bonan sunan veteron, belajn ŝanĝiĝantajn laŭvoje pejzaĝojn, la simpatian  kompanion de la kunvojaĝantoj. Tio estis agrabla aŭtomobila ekskurso tra Rusio. Trans la fenestro ĉio estis somerplene intenskolora kaj pompa: tiaj smeraldverdaj montetoj, senlimaj kampoj, inunditaj de maro de diverskoloraj infloreskoj, vastaĵoj, malfermitaj al vento, sur kiuj pigre paŝtiĝis bovinoj. Tiom da beleco ĉirkaŭe! Oni povis rompi la kolon, ofte turnante ĝin por rigardi diversajn detalojn kaj kaptante la kolorojn! Haltante dum la vojo por iom “knedi” la muskolojn kaj manĝi en apudvojaj kafejoj, tranoktinte unu nokton en hoteleto por aŭtovojaĝantoj, en la dua vojaĝtago ni atingis tre simpatian urbeton Gorodec de Niĵegoroda provinco, kiu situas sur la liva bordo de la rivero Volgo kaj kiun Sergej intence enigis en nian itineron kiel vidindaĵon. Ni komencis nian konatiĝon kun la urbo de la vizito de Dipatrinprotekta preĝejo, de kie laŭ la strato, paralela al la fludirekto de Volgo, piediris al la malnova centro de la urbo.

Malgraŭ sia juneca nomo Gorodec estas preskaŭ same antikva urbo, kiel Moskvo, kaj estis fondita nur je kvin jaroj malpli frue ol ĝi, en la 1152–a jaro. Vere ora tempoperiodo por la urbo estis fine de la ХIХ-a – komence de la ХХ-a jarcentoj, kiam ĝi iĝis tre riĉa negocista urbo. La historia centro de Gorodec bone konservis sian etnan unikecon. Sur la ne tre granda “stratrostro”, formita de la stratoj “A.Rubljov” kaj “A. Nevskij”, eblas vidi multajn malnovajn belajn domojn de negocistoj, kun tradiciaj rusaj ornamaĵoj kaj mirindaj tabuloj de fenestraj kadroj. Inter ili elstaris domo de ĉielblua koloro, sur kiu kiel fajnaj volutoj ŝvebis nubetoj de la blankaj ornamaĵoj. Tio estis muzeo de samovaroj, kiun ni plezure vizitis kaj vidis la plej grandan en Rusio kolekton de samovaroj, kie estis prezentitaj tavernaj, porvojaj, hotelaj, “tet–a tet“-aj specimenoj k.a. Bazon de la kolekto konsistigas privata kolekto de honora loĝanto de la urbo Nikolao Poljakov. La plej granda samovaro en la kolekto estis 53 litra, kaj la plej malgranda nur 75 gramojn peza.

Nemultaj scias, ke la malnovritana centro Gorodec delonge famas per siaj spickuketoj, tiel nomataj “prjanikoj”. Fine de la ХIХ-a jarcento ĉi tie funkciis ne malpli ol 15 bakejoj, kaj oni produktis 30 specojn de diversaj spickuketoj. En la sovetia tempo ĉio ĉi malaperis, sed en la 70-aj jaroj la metiejo renaskiĝis. Nun la plej grandan spickukon, kiu pezas 20 kilogramojn, oni bakas por la ĉiujara festivalo “Frataro de popolmetiistoj. Tiun interesan rakonton mi aŭdis en la memoraĵbutiko dum la aĉetado de dolĉa memoraĵo el Gorodec por regali miajn amikojn – esperantistojn en RET.

La viziton de ĉiuj aliaj interesaj muzeoj ni lasis por iama sekva fojo. Anstataŭ tio ni volonte promenis laŭ la kajo de la rivero Volgo, de tie ĝuis vidaĵojn, fotiĝis apud la monumento al Aleksandro Nevskij kaj tra ombraj belaj stratetoj kun malnovaj dometoj, florantaj kaj dolĉe odorantaj tilioj, ni revenis al la loko, kie ni lasis nian aŭton, por daŭrigi la vojaĝon. Ankoraŭ kelkaj horoj, kaj jen ni jam estas en “Ripozejo Bor”, proksime de Ŝujo, kie okazas RET. Sergej kun du siaj gekolegoj povis resti tie nur por unu tago, kaj mi certe partoprenis ĝin plenperiode.

Post nia konatiĝo kun la bazejo, kies vasta kaj bela teritorio antaŭe estis bieno de la negocista familio Neburĉilov, kun bela malnova konstruaĵo – domo de la bienmastroj, post la malsupreniĝo al la rivero Teza, kiu fluis tute apude de tiu domo, ni iris enloĝiĝi en komforta ligna duĉambra dometo, kun ĉiuj oportunaĵoj ene kaj kun teraso, kie eblis sidi tutkompanie ĉe la tablo kun samovaro, plezure trinkante teon kaj malstreĉe babilante kun la amikoj. Vere, la bazejo estis bonega: lignaj dometoj, abunda vegetaĵaro, florantaj floroj kaj arbustoj, agrablaj benkoj kaj altiraj balanciloj - ĉio estis por la agrabla ripozo . La ĉirkaŭanta la bazejon loko ankaŭ ĉarmis nin tuj: pitoreska arbaro, plena de beroj, tre proksime situanta rivero kun mirinde belaj vidaĵoj, neforgeseblaj sunsubiroj vespere. Tia beleco! La naturo, kuracanta post la longa vintro kaj pluva printempo niajn lacajn animojn! Ĉio ĉi tre ĝojigis kaj inspiris nin!

Dum la unua vespero post la vespermanĝo mi kaj Sergej volonte partoprenis la kantovesperon, kiun gvidis Mikaelo Povorin kaj Evelina Sokolova, ĝojis al varma amika rondo, plezure kantis kune kun ĉiuj komunajn kantojn. Post tio ni longe sidis en la teraso de nia dometo, teŭmante kaj komunikiĝante pri diversaj temoj.                     P. S. : La fotojn pri Gorodec afable disponigis I.L. Vilĉuk kaj Sergej Kumkov.