Tuj post la matenmanĝo ni veturis ekskursi kaj konatiĝi kun la urbo Ŝujo.

Necesas diri, ke Ŝujo estas ne tre granda (la tria en la Ivanova provinco laŭ la kvanto de la loĝantaro) urbo, havanta la antikvan historion. Ĝi estas konata de la ХVI-a jarcento, kiam ĝi estis riĉa urbeto ĉe la kruciĝo de komercaj vojoj. Siatempe Ŝujo estis eĉ pli grava ol Ivanovo, ĉar ne ĝi apartenis al la Ivanova provinco, sed Ivanovo-Voznesenko estis en la konsisto de Ŝuja distrikto. Nomo de la urbo estas ligita kun Ŝujaj princoj, kiuj posedis la urbon dum ĉirkaŭ 200 jaroj.

Nia ekskurso en la urbo komenciĝis de la Ŝuja sonorilturo, kiu estas simbolo de la urbo. Antaŭ ĝi staras la monumento al la pafmortigitaj en la 1922-a jaro pro la kredo ortodoksaj pastroj. Kun sia alteco de 106 metroj la kampanilo estas unu el la plej altaj en Rusio. Nia grupo ricevis permeson ascendi la sonorilejon, kaj multaj esperantistoj volonte faris tion, uzante la enan ŝtuparon. Kelkaj minutoj de supreniĝo kaj jen, Ŝujo, troviĝas kiel sur la manplato – pitoreska amasiĝo de la tegmentoj de la domoj, dronantaj en verdaĵoj. Je kelkaj paŝoj de la sonorilturo estas Resurekta katedralo, kiun ni ankaŭ vizitis. Plu ni iris promeni en la centron de la urbo. Ŝujo estas unu el nemultaj urboj, kiuj konservis centre sian unuecan historian planon. Ĝiaj konstruaĵoj estas malnovaj, duetaĝaj, interesaj domoj, kvankam ankoraŭ ne ĉie restaŭritaj. Ĉar la urbo estas antikva, negocista, en ĝia centro estas komercaj domvicoj. Antaŭ nelonge finiĝis la restaŭrado de ankoraŭ unu unika arkitektura monumento – Ĉaregaj Pesiloj – similaj estas plu nenie.

Promenante ni eliris al la urba parko, antaŭ kiu sur la Lenina placo ni trovis ankaŭ la monumenton al la aveto Lenin mem. Iom trairinte plu, ni ekvidis belan kaj bone flegitan konstruaĵon – eksan urbodomon, kie nun troviĝas regiongrafia kaj samtempe literatura muzeo de Konstanteno Balmonto. Ekskursi ĉi tie ni venos aparte, en alia tago. Ni povis vidi ankaŭ la konstruaĵon de malnova urba malsanulejo “Kiseljovskaja”, konstruita en la 1841-a jaro de negocisto Kiseljov. Nun staras tiu kompatinda merita “malnovulo” kaj malrapide detruiĝas pro tempo kaj pro indiferento de ŝtataj funkciuloj. Ne tre malproksime de tiu ĉi loko antaŭe situis Ŝuja kremlo, kiu, bedaŭrinde, ne konserviĝis ĝis nun.

Ankoraŭ unu vera arkitektura verko de la ХIХ-a jarcento, pri kiu Ŝujo povas fieri, estas la duetaĝa domo de fabrikanto Pavlov aŭ la Pavlova palaco, kiel oni nomas ĝin ĉi tie. Ĝi estas vere bela palaco, kun multaj marmoraj statuoj, bela ĉefenireja ŝtuparo, kun riĉe orumitaj mulditaj dekoraĵoj, kun speguloj el venecia vitro. Ni plezure ĝuis ĝian belecon!

Entute la urbo lasis tre agrablan impreson en niaj koroj. Fine de la ekskurso ni vizitis specialan vendejon de la fabriko “Ŝuja vodko” kaj povis elekti kaj aĉeti tie memoraĵojn el Ŝujo: jam gustumitajn berajn likvorojn kaj la faman balzamon. Tute kontentaj ni revenis nian bazejon, kie post la tagmanĝo nin atendis laŭprogramaj aranĝoj de RET. Mi denove vizitis la kurson de V. Opletajev, kaj poste iris aŭskulti tre interesan prelegon de Valentin Melnikov pri Esperanto- poezio, okazinta enkadre de la Somera Universitato.

Vespero de tiu longa kaj enhavriĉa tago finiĝis ankaŭ belege. Ni ĉiuj ĝuis lignofajron surborde de la rivero Teza. Estis tre agrable sidi ĉe la fajro, enspiri odorojn de arboj, freŝan aeron, kontempli la briletantan apude riveron kaj rapidan ŝanĝiĝon de ĉielkoloroj dum la sunsubiro, nenien rapidi, kunkanti akompane de gitaro, mallaŭte babili inter si kaj ion rememori…