27.03.2017

Antaŭ 36 jaroj, estinte juna, 21-jara  studentino, mi faris sortoportan paŝon en mia vivo kaj lernis Esperanton. Ekde tiu momento lumo de Verda stelo prilumas mian tutan vivon, kaj Esperanto grave influas ĉion en mia vivo.  Ĝi ebligis al mi  krei Esperantan familion, havigis al mi tiom da bonaj amikoj, partoprenigis min en tiom da interesaj eventoj, alportis al mi  tiom da plezuro, ĝojo kaj ĝuo! Ĝi donacis al mi ankaŭ multajn vojaĝojn, dum kiuj mi vidis tiom da belaj lokoj de la mondo, dank’ al ĝi mi spertis tiom da mirindaj travivaĵoj…   Fakte eblus diri, ke Esperanto iĝis mia vivmaniero, ĉar eĉ unu mia tago nun ne pasas sen la pensoj pri ĝi aŭ sen Esperantaj kontaktoj,  aŭ sen renkontiĝoj kun Esperanto-amikoj, aŭ sen planoj pri partopreno en aŭ eĉ okazigo de iuj Esperanto –aranĝoj.  Al mi plaĉas, kiel monde fama filmreĝisoro kaj scenaristo Federiko Fellini respondis al la demando: “Pro kio vi ŝatas kinon?”  Li diris: “Pro la vivmaniero” . Same mi volus diri pri Esperanto, kiu permesas vivi al mi ĝoje kaj inspirplene kaj fari tion, kio maksimume reeĥas en mia animo.

Esperanto, kiel  pura akvo, kapablas forlavi  ĉion surfacan kaj malveran en mia vivo, esti  tre ofte vera viviga forto, kiam mi ial senfortiĝas.  Kaj en la plej malfacilaj momentoj  de la vivo ĝi iĝas vera  spirita kuracilo por mi. Mi dankas la sorton por tio, ke en mia vivo estis kaj estas  Esperanto!

Mi forte kredas, ke  Esperanto kunportas en la ĉirkaŭan mondon kreadon,  komprenemon  kaj povus  sanigi kaj ŝanĝi la mondon al la pli bona, ĝi povus esti  unuiga forto por la homaro kaj povus helpi atingi pli harmonian kunekzistadon de homoj en la nuna tre komplika vivo, en kiu multas malkomprenemo, kontraŭstaro kaj militoj.

Raja Kudrjavceva, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 1981

---

29.03.2017

Mi eklernis Esperanton en mia studenta tempo, kaj jam  kvardek kvin jarojn mi estas do ligita kun la internacia lingvo de Zamenhof kaj kun ĝia komunumo. Kiel multaj aliaj aĝaj esperantistoj mi demandas min, kia estus mia vivo, se en ĝi mankus tia ĉarma ingredienco, kia estas Esperanto? Kun granda miro mi konstatas, ke tiuokaze en mia vivo mankus tre larĝa kultura tavolo, kiun mi danke al Esperanto estis alpropriganta ekde la junaĝo ĝis la nunaj tagoj. Ĉu la Esperanta kultura fono pliriĉigas mian vivon? Jes, sendube. Mi ne iĝis profesia esperantisto, sed tra la malfermita pordo mi volonte venis en Esperantujon, disponigintan al mi multajn aktivadkampojn, kiuj pledis tre grave por mia memevoluo kaj memidentiĝo.

Antaŭ 130 jaroj la Majstro asertis, ke la ideo pri la internacia lingvo nerevenigeble eniris liajn korpon kaj sangon. Jam preskaŭ duonjarcenton mi uzas lian komunike realigitan belan planlingvon, kaj ĝis nun mi ne disreviĝis pri tio, ke Esperanto eniris ankaŭ miajn korpon kaj sangon. Dum la pasintaj jardekoj mia percepto de la lingvo ŝanĝiĝis, sed mi daŭre konstatas ĝian pozitive freŝigan kaj evoluigan influon, kaj mi plu deziregus ĉiujare ĝui novajn jubileojn de Esperanto. Vivu Esperanto!

Vladimir Opletajev, Surguto, jaro de esperantistiĝo: 1972

---

01.04.2017

Unuafoje pri Esperanto mi eksciis en mia infanaĝo el la televida ludo “Kio? Kie? Kiam?”. Tamen pasis multaj jaroj antaŭ ol mi komencis lerni la lingvon. Fine de la jaro 2010-a mi rimarkis en loka ĵurnalo reklamon pri Esperanto-kurso en Glazov. La kurso estis senpaga, tempo kaj loko estis oportunaj por mi, do mi decidis veni al la enkonduka leciono. Ekde tiu momento eĉ ne unu tago en mia vivo restas sen Esperanto. Vera parola praktiko kaj mia aktivado en Esperantujo komenciĝis post IJK-2011 en Kievo. Interalie la kurson en Glazovo organizis Roman Jefremov.

Esperanto estas la ilo, kiu malkovris al mi, ke mi estas multe pli ol nur rusino, ke mi estas monda civitano, mi estas terano. Esperanto estas do por mi pordo al la mondo, kie mi povas libere esprimi min kaj akcepti esprimojn de aliaj homoj, ĉu kulturajn, ĉu sciencajn, ĉu fakajn, ĉu literaturajn. Mi ne ŝatas, kiam oni traktas Esperanton nur kiel lingvon. Esperanto-nur-lingvo estas kiel “korpo senanima”. Esperanto estas pli ol lingvo, ĝi estas unuavice filozofio, kaj ĉiu mem decidas, kiel utiligi tiun trezoron.

Olga Ŝilajeva, Glazovo, jaro de esperantistiĝo: 2010

---

06.04.2017

En la vivo de nia familio Esperanto havas gravan rolon. Ĝi konatigis kaj amikigis nin dum EsPrimo-2 en Jekaterinburgo. Post iom da tempo ni kreis Esperanto-familion. La proverbo "Esperanto – edzperanto" estas pri ni. Nian geedziĝ-feston krom la gepatroj ĉeestis nur Esperanto-amikoj el Tjumeno kaj Jekaterinburgo. Post kiam naskiĝis nia filo, ni preskaŭ tutan monaton ne povis elekti nomon por li. La gepatroj proponis tre malnovajn nomojn, sed ni ne konsentis kun ili. La patrino ne konsentis pri la nomo, kiun elektis Tanja. Finfine niaj bonaj Esperanto-amikoj Raja kaj Viktor diris: «Nomu lin Artjom! La nomo signifas "sana".» Do, la unua Esperanto-aranĝo por Artjom estis EsPrimo-7 en Tobolsko, kaj li tiam estis nur dekmonata knabeto. Poste li partoprenis ĉiujn aliajn EsPrimojn, kiuj okazis en Uralo. Ankaŭ kun ni dum kelkaj jaroj loĝas Nadeĵda, la patrino de Tanja, kaj certe ŝi kun tiu nomo kaj en la familio de esperantistoj neniel povis eviti la okupojn pri Esperanto, tial ŝi vizitis en Tjumeno kurson de Esperanto kaj nun ankaŭ partoprenas ĉiujn gravajn ural-siberiajn Esperanto-eventojn.

Ni opinias, ke ni rajtas aserti, ke Esperanto kunigas homojn!

Pavel Veselov, Tjumeno, jaro de esperantistiĝo: 1996

Tatjana Veselova, Tjumeno, jaro de esperantistiĝo: 2002

---

09.04.2017

La internacia lingvo nerapide venis en mian vivon. Dekomence ĝi estis ne tiom alloga, sed post mia partopreno en du esperantistaj renkontiĝoj kaj plejparte post la vizito de la esperantista tendaro en Kineŝma en la 1974-a jaro mia rialto al ĝi tute ŝanĝiĝis. La brila etoso de Esperantaj aranĝoj, alta lingvokono kaj spriteco de spertuloj influis mian deziron perfektiĝi en la lingvo.

Studante en Tjumena universitato mi vole-nevole komparis instrumetodojn de la angla kaj Esperanto. De tempo al tempo mi diskutis pri tro teda, tro formala, senpraktika instruado de la angla lingvo kun miaj instruistoj. Tiutempe mi jam korespondis Esperante kun japanino, brazilano, belgo kaj bulgaro. Mi legis Esperantajn revuojn kaj vizitis tendarojn. Krome, ĉiusabate mi praktikis la lingvon en Tjumena klubo “Revo”. Feliĉa tempo estis!

Nuntempe mi mem instruas la anglan lingvon al 12-17-jaraj lernantoj. Mi strebas al tio, ke ili ne timu paroli, ke ili ĝuu lecionojn. Mi dankas Esperanton pro tio, ke ĝi helpis kaj helpas min multe en mia profesio kaj vivo.

Dilara Gadirova, Tobolsko, jaro de esperantistiĝo: 1974

---

26.04.2017

Mia vojo al Esperanto estis longa kaj (verŝajne samkiel la vojo de multaj el vi) havas radikojn en la antikva Babelo. Kiam ni konstruis tiun belan-babelan vendocentron, mi kriis en kvin lingvoj al miaj taĝikaj amikoj: "Idiotoj!  Uzu betonon, sed ne sterkon por kunigi la brikojn!" Ili en aliaj kvin lingvoj rakontis al mi, ke mi mem estas idioto kaj nenion komprenas pri la teorio de konstruado. Finfine mi ricevis la brikon al mia frunto kaj vekiĝis iom poste sub la sankta arbo Bodhi (fikusio). Tie mi konatiĝis kun princo Gaŭtamao kaj rakontis al li 4 noblajn pensojn, kiuj svarmis en mia kapo: 1. La tuta vivo estas sufero. 2. Kaŭzo de la suferoj estas homoj, kiuj parolas diversajn lingvojn. 3. Ekzistas vojo por eviti suferojn. 4. Tiu vojo estas Esperanto. Poste oni diris al mi, ke la princo iel kreeme prilaboris tiujn ideojn. Kiam ni atakis Romion sub la brila gvidado de Atilo, mi diris al ĉiuj malamikoj: "Forgesu la latinan, ĝia tempo forpasis, parolu Esperante - jen estas la lingvo de estonteco!" Ili ĉiuj multe pagis pro tio, ke ili ne aŭskultis min. Post kelkaj jarcentoj mi hazarde flustris al Martin Luther pri tio, ke eblas preĝi al Dio ne nur latine, sed ankaŭ Esperante - ŝajne post tio aperis iu nova eklezio. Kiam mi fuĝis el Bastilo, amikoj-esperantistoj bonvole gastigis kaj helpis min en tiu nekonata lando. Ĉiam funkcianta pasporta servo helpis al mi, kiam ni konkeris Siberion kun Jermako kaj kiam ni kaŝis nin en tropikaj arbaroj de Ameriko kun Ĉe Gevara. Do vi certe vidas, ke Esperanto ludas gravan rolon en miaj vivoj. Sed la plej agrablaj momentoj estas nun, kiam mia filino - udmurta duon-diino - ĉiuvespere diras al mi Esperante: "Bonan nokton, paĉjo!"

Bondezire al ĉiuj, Javaharlal Neru, kuracĉambro №5

Roman Jefremov, Glazovo, jaro de esperantistiĝo: 2008

---

26.04.2017

Mi bonŝancis havi gepatrojn-esperantistojn, kaj ofte ili ankaŭ venis al esperantaj renkontiĝoj en Jekaterinburgo. Unufoje mia patrino ĉeestis renkontiĝon, kaj kiam mi alvokis ŝin por demandi, ĉu ŝi veturigos min hejmen, ŝi diris al mi kien iri kaj tiel mi tuthazarde alvenis al unu el esperantistaj renkontiĝoj. Tie Saŝa Osincev rakontis pri sia vojaĝo al Kubo, kaj mi estis ege impresita, kiel mojose oni povas vojaĝi per Esperanto! Finfine mi ekvolis lerni Esperanton. Nun Esperanto iĝis tre grava parto de mia vivo. Dank' al Esperanto mi lernis finfine plurajn lingvojn: la anglan, la germanan, toki-ponan, la italan, la francan. Antaŭe lerni alian lingvon ŝajnis nefarebla tasko por mi. Mi konatiĝis kun multegaj esperantistoj el la tuta mondo, kaj ie ajn mi loĝis dum lastaj jaroj, mi renkontis esperantistojn. Mi tre ĝojas esti parto de la Esperanta komunumo!

Jana Ĥusanova, Jekaterinburgo-Okcidenta Eŭropo, jaro de esperantistiĝo: 2011

---

29.04.2017

Esperanto en mia vivo aperis en 1975. Mia frato Geĉjo Ŝeveljov ekvidis en medicina instituto, kie li studis, anoncon pri la kurso de Esperanto, kaj mi komencis ĝin viziti kaj lerni la lingvon. Poste ofte la frato ŝercis, ke "nun ne eblas min eltiri el la Esperanto - medio." Post la fino de la baza kurso mi veturis somere de la 1976-a al BET, kaj poste ĉiusomere, ĝis la 1982-a inkluzive, mi partoprenis OrSEJTOjn (OrSEJT – Orienta Sovetia/Somera Esperantista Tendaro). Necesas diri, ke ĝis la jaro 1995 mi estis sufiĉe aktiva esperantistino: mi estis en diversaj jaroj kaj bibliotekistino, kaj kasisto, kaj sekretariino, kaj prezidanto de la urba Tjumena Esperanto-klubo "Revo". En 1983-a jaro mi kune kun Viktoro Zaĥarov fondis en la klubo sekcion de biciklistoj kaj ĝis la 1995-a ĉiujare mi organizis somerajn biciklajn vojaĝojn. Ni traveturis per bicikloj ne nur nian tutan regionon, sed ni biciklis ankaŭ de Tjumeno ĝis Arĥangelsko kaj de tie ĝis Sankt - Peterburgo. Esperanto havigis al mi multe da bonegaj amikoj, ni multe vojaĝis kune kaj eksciadis pri la mondo kaj homoj. Mi aktive korespondis kun esperantistoj el diversaj urboj kaj ankaŭ kun eksterlandaj gesamideanoj. Esperanto-libroj, kiujn mi tiutempe legis kaj Esperantaj kantoj, kiujn ni kantis, helpis al mi ekscii pri la kulturoj de aliaj landoj kaj popoloj. Nun mi ne ĉiam povas partopreni diversajn Esperanto - aranĝojn, sed kiam okazas EsPrimoj en Tjumenj, mi certe penas ilin partopreni kaj ĉiam ĝojas , ke Esperanto vivas kaj en la movado aperas junaj esperantistoj. Mi tutkore deziras, ke nia lingvo prosperu!

Nadeĵda Panova (Ŝeveljova), Tjumeno, jaro de esperantistiĝo: 1975

---

30.04.2017

Kun Esperanto min konatigis Nastja Golovkina, tjumena esperantistino kaj bonega, vivĝoja junulino. Tio okazis tiam, kiam mi loĝis en Tjumeno. Sed kiam mi translokiĝis pli norden, al la urbeto Neftejugansko, mi decidis lerni la lingvon en la Esperanto-kurso "Facetoj", kiun gvidis Vladimir Opletajev en Surguto. Mi vizitis la Surgutan bibliotekon, kie okazis la kurso ĉiudimanĉe. La lecionoj estis tre interesaj. Kun Esperanto mia vivo iĝis pli riĉa, pli varia kaj malenua. Al mi plaĉas partopreni Esperanto - aranĝojn.

Ĉiufoje dum ili mi renkontiĝas kaj konatiĝas kun novaj interesaj kaj talentaj homoj el diversaj urboj de nia lando kaj ankaŭ kun eksterlandanoj. Mi ekhavis amikojn - esperantistojn. Pasintjare vintre mi partoprenis la Vintran Lingvan trejnadon en Jekaterinburgo,  kaj ĝi helpis al mi plibonigi mian lingvoposedon. Kelkfoje mi jam partoprenis "Renkontiĝojn de amikoj", kiujn organizas Katerina Arbekova el Novosibirsko. Mi ŝatas bonan kaj varman etoson de Esperanto - renkontiĝoj kaj ĉiusomere senpacience atendas vojaĝojn al RA, kiuj ĉiam pasas en mirinde belaj lokoj. Esperanto ebligas al mi malfermi la mondon, krome ĝi faciligas nun al mi lernadon de aliaj lingvoj. Mi ĝojas, ke mi lernis Esperanton!

Elvira Insapova, Neftejugansko, jaro de esperantistiĝo: 2015

---

1.05.2017

Saluton, karaj geamikoj! Mi gratulas   ĉiujn   okaze de la Unuamaja festo kaj proponas legi iom da rememoroj de mi kaj de mia amikino Glaznica Tatjana.  Mi alkroĉis al la mesaĝo nian foton el la fora 1980-a jaro pri la maja manifestacio en la tiama Sverdlovsko. Sur la foto  esperantistoj - partoprenantoj de REVU -19 paŝas kun la Esperanto-slogano.

Tatjana : Mi kaj Lena Uspenskaja ne estis konataj ĝis nia esperantistiĝo,  sed niaj vivvojoj mirinde interplektiĝis, kiam ni lernis la lingvon kaj  jam  dum 37 jaroj ni amikas! Aŭtune de la 1979 –a mi tralegis en ĉelabinska ĵurnalo artikoleton de Vjaĉeslav Roĵdestvenskij pri Esperanto. En ĝi estis informo pri lia baldaŭa lekcio kaj eblo por la dezirantoj aliĝi al la  kurso de Esperanto. Sed,  veninte al la ĝusta tempo de la lekcio en publikan bibliotekon, mi  ne povis  eĉ  trairi en la fakon de fremdlingva literaturo pro la grandega kvanto de interesitoj pri la lingvo!  Tiam eliris membro de ĉelabinska Esperanto – klubo kaj anoncis, ke ĉiuj, kiuj ne trafis ĉi-foje, povas aliĝi al la kurso sekvontfoje,  post la duonjaro.

Jelena:  Do, ni “atendis duonjaron” kaj trafis la lekcion de V. Roĵdestvenskij   nur de la dua provo, kaj  en februaro fin-fine aliĝis al la kurso! Mi volas diri, ke Vjaĉeslav Aleksandroviĉ  ĉiam tre interese kaj emocie  rakontis pri Esperanto. Mi ĝis nun memoras  multajn bonegajn ekzemplojn el lia lekcio, kiuj klare ilustris la komplikaĵojn en la uzado de la angla kiel lingvo de internacia komunikado, malperfekton de maŝina traduko kaj ankaŭ aliajn faktojn.

Tatjana: Ni lernis Esperanton en diversaj grupoj kaj konatiĝis nur fine de la kurso, jam dum la komunaj lecionoj, kiujn gvidis Nikolaj Terentjev, kaj nin tre impresis lia brila plenumo de Esperanto- kantoj.

Jelena: Kaj ankaŭ lia bonega gitarludo! En majo de la 1980–a jaro ni ambaŭ,  kiel membroj de Ĉelabinska Esperanto-klubo, jam partoprenis REVU -19 ,  okazinta en Sverdlovsko. Tiu renkontiĝo lasis neforgeseblajn impresojn en nia memoro por la tuta vivo! Ege varma etoso, multe da partoprenantoj el diversaj urboj, novaj interkonatiĝoj, kantado ĝis la malfrua nokto, unuaj provoj komunikiĝi en Esperanto kaj eĉ la partopreno de esperantistoj en la unuamaja manifestacio kun plakatoj  en Esperanto! La renkontiĝo ludis signifan rolon en tio, ke ni restis en la movado.  Kaj en la lastaj majaj tagoj, kiam finiĝis la baza kurso, ni sukcese trapasis ekzamenon, kaj  ekzamenis nin Viktor Kudrjavcev, estinta tiam prezidanto de Ĉelabinska Esperanto-klubo.

Tatjana: Somere de tiu jaro ni  kune kun la klubanoj  veturis al OrSEJT en Krasnojarsko,  kaj ankaŭ tio iĝis absolute neforgesebla evento! Ankoraŭ dum multaj jaroj ni vojaĝis kune al diversaj Esperanto–renkontiĝoj. En tiu glora tempo ni kunvenis  en la klubo  dufoje semajne. Ni multe kantis, inter ni estis bonegaj gitaristoj: Nikolaj Terentjev,  Aleksej Fomin, Alersandr Knjazev,  dank’ al kiuj ni konatiĝis kun bardaj kantoj kaj kune vizitis koncertojn de lokaj kaj aliurbaj bardoj.  Spertaj esperantistoj de nia klubo, Viktor Laptev kaj Vjaĉeslav Roĵdestvenskij,  helpis al ni perfektigi niajn lingvokonojn.

Jelena: Ni multe pensis tiam, kiel altiri en niajn vicojn novajn adeptojn de la lingvo, kiel instrui Esperanton interese kaj alloge, por ke lernantoj post la fino de la kursoj restu en la movado. Foje mi kaj Tanja decidis gvidi la bazan kurson  paralele en du grupoj, kaj uzi la programon, kiun ni kune preparis. Ni klopodis fari variajn kaj interesajn lecionojn, multe kantis, ludis, amuziĝis, engaĝis la lernantojn  en la klubajn aranĝojn. Rezulte niaj grupanoj tre amikiĝis.

Tatjana: Foje la tago de unu el la lecionoj koincidis kun mia naskiĝtago, kaj mi decidis organizi teŭmadon kaj fari lecionon kun la temo “Naskiĝtago”.

Jelena: Por ke la temoj de la lecionoj en ambaŭ niaj grupoj ne diferencu,  mi decidis  alporti torton kaj diri, ke ankaŭ  mi havas la naskiĝtagon.)))

Tatjana: Ĉiuj tiutempaj esperantistoj certe memoras,  kia signifa evento estis tiam apero de la romano de la verkisto Leonid  Juzefoviĉ  “La klubo “Espero” , en kiu ĉio okazas sur la fono  de eventoj en la Esperanta klubo. Tiu romano estis publikigita en du numeroj de la revuo “Ural”. Kaj por havi kelkajn ekzemplerojn de la romano, mi kaj Lena iris al la poŝtejo, petis tie doni al ni adresojn de abonantoj kaj vizitis kelkajn el ili cele peti ilin post la tralego doni al ni tiujn revuojn. Rezulte ni ekhavis plurajn revuojn kun la romano kaj eĉ povis donaci kelkajn  al aliurbaj esperantistoj.

Jelena:  Kaj kun Leonid Juzefoviĉ ni  sukcesis renkontiĝi persone pli poste, kiam li , dank’ al la invito de nia klubo,  venis al la  konkurso Liro-81 en Miaso. Sed tio estas ankoraŭ ne fino de la historio.  Post multaj jaroj surbaze de tiu romano estis verkita scenaro kaj farita la filmo “Kazaroza”, kiun verŝajne multaj spektis  en la programo de la unua televidkanalo. Krome, en 2014 jam en Jekaterinburgo  kune kun kelkaj lokaj esperantistoj mi denove partoprenis la renkontiĝon kun L. Juzefoviĉ dum la konferenco de legantoj en la urba biblioteko “Belinskij”.  Esperantistoj multe  demandis lin pri lia kreado, pri lia rilato al Esperanto kaj pri kialoj de tio, kial li elektis esperantistojn kiel rolulojn de la verko. Kaj  mi donacis al la verkisto la foton kun li dum  la fora renkontiĝo en Miaso  kaj petis lin pri aŭtografo sur la  sama foto, kiu restis ĉe mi.

Tatjana: En 1984 mi edziniĝis kaj por ioma tempo deflankiĝis de aktiva Esperanto – movado.

Jelena:  Kaj mi en la 1986-a transloĝiĝis en  Sverdlovskon. Estis mirinde , sed  en la alia por mi loĝurbo mi havis jam tiom da amikoj, ja mi estis konata kun multaj sverdlovskaj esperantistoj! Disveturinte en diversajn urbojn, mi kaj Tanja vidiĝis jam malpli ofte, sed tamen foj–foje ni renkontiĝis dank’ al Esperanto, kiam Tanja vizitis iujn aranĝojn en Jekaterinburgo .

Tatjana:  Sed en 2007 ni denove kune veturis al  Primorsko- Aĥtarsk partopreni RET-07, jam kune kun niaj filinoj. Nun ankaŭ ili amikas inter si. Poste estis kelkaj  kunvojaĝoj al  IET en Krimeo kaj aliaj renkontiĝoj.  Espereble antaŭe  ni havos ankoraŭ multajn renkontiĝojn!  Ni dankas Esperanton por niaj eventoriĉaj kaj interesaj vivoj,  por tio, ke ĝi kunigis nin, kaj ke ĝis nun ĝi akompanas nin en la vivo!

Tatjana Glaznica, Apudmoskvo, jaro de esperantistiĝo: 1980

Jelena Uspenskaja, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 1980

---

2.04.2017

Komenco okazis en Novosibirsko aŭtune de la jaro 1964, kiam mi venis al fremdlingva biblioteko por pli bone studi la germanan lingvon. Mi ekvidis anoncon pri Esperanto-kurso kaj tuj forgesis pri  la germana. La kurson de Esperanto gvidis Varvara Ivanovna Vereŝĉagina. Tuj post ĉiu leciono ĉiusemajne okazis renkontiĝo de esperantistoj. Ofte venis maljunaj antaŭmilitaj esperantistoj, kiuj travivis terurajn tridekajn jarojn.

 Tiam en nia urbo vivis unika homo - esperantisto de la 1912-a jaro - Apollon Klimentoviĉ Skalskij. Li havis faman kajereton, kie estis aŭtografoj de famaj homoj. Kaj tie estis aŭtografo de Zamenhof, kiun Skalskij ricevis dum vojaĝo tra Eŭropo antaŭ la  komenco de  la 1-a mondmilito.

En la  hejmo de Skalskij ni - tiam junaj esperantisroj de Novosibirsko kaj Barnaulo - ofte renkontiĝis kaj kelkhore Esperante babilis. Por mi tio estis bona praktikado de parolado en Esperanto. En tiu tempo mi konatiĝis kun Anatolo Gonĉarov. En 1965 mi partoprenis esperantistan tendaron en montoj de Uzbekio. Tie mi konatiĝis kun Eŭgeno Perevertajlo - taŝkenta esperantisto kaj Asen Grigorov - fama bulgara esperantisto.

Tiam en Novosibisko ni organizis "Centran urban  Esperanto-klubon", kiu subiĝis al urba fako de kulturo, kiun tiutempe prizorgis KGB  (Komitato de ŝtata sekureco). Ni devis komence de la jaro prezenti al la kulturfako ĝustan planon por ĉiuj niaj jaraj renkontiĝoj kun indiko de temoj. Oni aprobis tiun planon.

 Iteresa temo: "Studentaj esperantistaj konstruaj taĉmentoj". Tio iĝis tute nova formo de esperantista movado. La 1-an taĉmenton organizis Abduraĥman  Junusov en Maĥaĉkala post la tertremo en Bujnaksko. Tie mi estis brigadestro. La 2-an Esperantistan konstruan taĉmenton organizis mi en Novosibirska provinco helpe de komsomolaj instancoj. Mi permane skribis leterojn kaj dissendis al diversaj esperantistaj adresoj (Interreto kaj poŝtelefonoj tiam ne ekzistis). Mi eĉ unuminute ne dubis pri sukceso, kaj la taĉmento sukcesis. Venis pli ol 50  esperantistoj, grandparte komencantoj. Pli ol duonon konsistigis studentinoj de la unua-dua kursoj, kiuj neniam tenis en siaj manoj fosilon.  Tamen poste ĉiuj laboris bone.  Novosibirska televidio faris filmon pri nia laboro.  Nun mi havas tiun filmon en cifereca formato. La 3-a esperantista taĉmento okazis en Omsko, la 4-a ŝajne en Taŝkento.

Pli poste mi revenis Jekaterinburgon. Tie ĉi post la jaro 2000  mi kelkajn jarojn estis prezidanto de Urala Esperantista Societo.

Vladimir Terjoĥin, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 1964

---

14.05.2017
Mi lernis Esperanton antaŭ 60 jaroj - en la fora 1957a jaro en Moldavio. En la 1965a jaro mi alportis Esperanton al Uralo kaj dum preskaŭ tri jardekoj mi aktivis en la Urala Esperanto-Movado. Ankaŭ en la Sovetia, Rusia kaj internacia. Mia rakonto "Mia vivo en Esperanto-lando" estis publikigita en Rusia Esperanto-Gazeto, 2014, N 4.

Boris Kolker, Cleveland, Ohio, Usono, jaro de esperantistiĝo: 1957

04.04.2017

Estas interese, ke mia konatiĝo kun Esperanto ne estis ege idealisma aŭ romantika. Post unujara multekosta studado de la angla ekster la lernejo mi legis en la regiona gazeto, ke ekzistas lingvo, kiun oni povas lerni dum tri monatoj kaj tute SENPAGE. La aŭtoro de la artikolo certe estis bone al vi konata Viktoro Kudrjavcev. Ŝajnas, ke mi sendis al li du aŭ tri plenumitajn lecionojn perpoŝte kaj poste mendis lernolibron kaj estis lernanta Esperanton aŭtodidakte de tempo al tempo. Nur post kiam mi transloĝiĝis al Jekaterinburgo, mi komencis praktiki la lingvon en la rondo de la familio Kudrjavcev kaj aliaj jekaterinburgaj esperantistoj. Tiam mi eksciis pri la movado, pri internaciaj vojaĝoj, amikemo kaj helpemo de la verda popolo.

Por mi Esperanto estas ne nur unika kultura kaj lingvistika fenomeno, sed ankaŭ parto de mia mondopercepto, kiu baziĝas nun sur la ideo, ke ne estas baroj inter homoj, kiuj parolas diversajn lingvojn, havas alian haŭtkoloron aŭ alian religion. 130 jaroj estas granda periodo por planlingvo sed en la historia skalo Esperanto estas juna kaj potencplena lingvo, kiu meritas esti uzata de pli multaj homoj tutmonde por pli praktikaj celoj.

Aleksander Osincev, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 2005.

---

10.04.2017

Mia vojo al Esperantujo estis  sufiĉe triviala. Mi eksciis pri Esperanto el la libro de E. Svadost “Kiel estiĝos Universala Lingvo?” Mi tre miris, ke ekzistas artefarita lingvo. Tamen mi ne povis imagi, ke estas homoj en nia lando, kiuj uzas tiun lingvon. En la sovetiaj tempoj en la gazetaro mi neniam renkontis iujn menciojn pri Esperanto.

Preskaŭ la tutan vivon mi laboras en universitato, en tiu tempo ĝi nomiĝis “Pedagogia Instituto”, kie mi instruis la anglan lingvon. Do, unufoje aŭtune, de 1985  mi rimarkis anonceton en la instituto pri lekcio pri Esperanto. Mi tuj decidis viziti la lekcion kun kelkaj  el miaj studentoj. Plelegis Aleksander Korĵenkov. Li ne estis sola. Alvenis granda grupo de uralaj esperantistoj: Halina Gorecka, Viktor Kudrjavcev, Aleksandr Mikiŝev, Vjaĉeslav Roĵdestvinskij kaj aliaj spertuloj de tiu periodo. Mi komprenis, ke tiu okupo allogis min, kaj mi komencis korespondan kurson de Halina Gorecka en 1986.

Mi ne povis paroli post la koresponda kurso  kaj konsciis, ke oni devas krei Esperanto-klubon por interkomunikado. En tiu tempo Halina Gorecka kaj Akersander Korĵenkov ege subtenis min. Nia klubo “Renaskiĝo” aperis aŭtune  de 1986. Verŝajne, estis pli ol 20 esperantistoj en la klubo. Boris Tjutrin estis ĝia prezidanto. Kaj la klubo kunigis disajn esperantistojn (ili estis en Niĵnij-Tagilo, nur mi ne sciis pri ili). Mi estis sekretario. Ĉiuvendrede ni kunvenis, mi kutime preparis rakontojn, ŝercojn en Esperanto, kaj ni diskutis ĉion en Esperanto. Halina Gorecka kaj Alersander Korĵenkov komisiis al mi verki artikolojn ruslingve por la lokaj ĵurnaloj kaj en Esperanto por urala informbulteno. Mi verkis artikolojn,  eĉ recenzojn por “Sezonoj”.   Mi multe vojaĝis, precipe al Sverdlovsko, Permo kaj la ĉebaltaj landoj kaj partoprenis BET-ojn. Dum unu BET en Kaŭno mi gvidis paroligan kurson kaj prelegis pri la cara familio de  Romanovoj. Al mi ŝajnis, ke mi multe aktivis dum la jaroj 1986-1991. Mi gvidis Esperanto-kurson trifoje en Niĵnij Tagilo, kaj miajn kursojn finis preskaŭ 30 komencantoj. Kelkfoje ni partoprenis en programoj de nia loka Tagila radio, eĉ kun miaj kursanoj. Nia klubo organizis renkontiĝojn en Nijnij-Tagilo, unu el ili dediĉita al la centjariĝo de Esperanto (1987), kiu kolektis preskaŭ  kvindek homojn el Urala regiono.

Mi skize karakerizis mian aktivadon antaŭ multaj jaroj. Nun mi volas diri kelkajn vortojn pri to,  kiun rolon ludas Esperanto en mia vivo. Unuvorte: gravegan! Esperanto faris mian vivon pli interesa, bunta, sencoriĉa. Mi volonte legas, verkas en Esperanto. Mi havas sufiĉe bonan hejman Esperantan bibliotekon, kiu enhavas pli ol 100 librojn. Mi ĉiam abonis la revuojn “El Popola Ĉinio”, “La Ondo de Esperanto”. “Lirteratura Foiro”, “Litova Stelo”, “Esperanto”, “Ekzakte”, “Eksciu, ke…”, “Moskva Gazeto”, “REGo” k.t.p. Mi plezure partoprenas en UK-oj kaj en internacia reta projekto  de Hori Jasuo -  Esperanto-Sumoo…

Verdire, Esperanto eĉ helpas al mi en la instruista kariero. Mi amas ankaŭ la anglan lingvon. Kiam ni (mi kaj mia edzo Sergeo, kiu estas simpatianto de Esperanto)  vojaĝas al Britio, ni vizitas Esperanto-festivalojn en Barlaston. Ni partoprenis en  tri britaj E-festivaloj kaj neniam tie krokodilis! En 2007 BBC faris filmon pri Esperanto, kaj Sergeo kaj mi iĝis partoprenantoj en tiu filmo!

Konklude mi volus emfazi, ke por mi Esperanto ne estas nur lingvo, Esperanto estas unika kaj esprimplena fenomeno, kiu plibonigas nian mondon kaj malfermas la fenestron en la vastan kaj belegan universon.

Lidija Jerofejeva, Niĵnij Tagilo, jaro de esperantistiĝo: 1986.

---

13.04.2017

Foje mi veturis en la vagonaro Moskvo-Ĥabarovsko somere de 1966. Kune kun mi en la kupeo troviĝis du junulinoj. Mi estis dormanta. La junulinoj skribis ion kaj ĉirpis en nekonata por mi lingvo. En iliaj frazoj ofte al mi aŭdiĝis la vorto "Esperanto". Tiam mi ne sciis, kion signifas Esperanto. Pasis multaj jaroj, kaj en la gazeto "Tagilskij raboĉij" mi legis la artikolon de Boris Tjutrin pri la internacia lingvo. Kaj...subite! En la teksto mi vidis la vorton - "Esperanto". Mi tuj rememoris tiun malproksiman jaron 1966, la kupeon en la vagonaro, du fraŭlinojn, nekonatan lingvon. Mi tre interesiĝis pri Esperanto. Komence mi finis korespondan kurson de Esperanto en Zaporoĵje ĉe Daniil Kolker. Esperanto surprizis min. Unue, mi volonte legis pri la vivo de la kreinto L. Zamenhof. Due, Esperanto ŝajnis al mi facila lingvo, havanta simplan gramatikon. Tamen, plej multe al mi plaĉis la beleco de Esperanto. Unufoje mi tralegis la libron de Vladimir Ĉernov "Sentoj kaj argumentoj". En unu el rimarkoj la aŭtoro skribis, ke” magia sonado de Esperanto allogas kaj admiras min” Mi praktike utiligis Esperanton por internacia korespondado. Tiel mi korespondis kun amikoj el Brazilo, Ĉinio, Ĉeĥoslovakio, Pollando. Kaj nun mi kun sukceso partoprenas en la internacia konkurso Esperanto-Sumoo.                                 

Valerij Borodin, Niĵnij Tagilo, jaro de esperantistiĝo: 1984.

---

15.04.2017

Mia vojo al Esperanto estis, verŝajne, la sama, kiel ĉe multaj samideanoj de la sovetiaj tempoj. Foje, en la 1985-a jaro, mi hazarde ekvidis kaj tralegis en nia urba gazeto "Tagila laboristo" artikoleton de Boris Tjutrin pri la internacia lingvo kaj pri koresponda kurso en la urbo Zaporoĵje, kie oni povas lerni tiun lingvon. Mi sendis al la publikigita adreso leteron al la gvidanto de la kurso s-ro Daniil Kolker kaj komencis lerni Esperanton. La tuta kurso konsistis el 20 lecionoj. Preskaŭ dum unu jaro mi tralernis tiun materialon kaj en 1986 tralegis novan anoncon en nia urba gazeto pri kunveno de ĉiuj dezirantoj okupiĝi pri Esperanto en la palaco de kulturo "Jubilejnij" en nia urbo, kien mi certe tuj alvenis. Tiel unuafoje okazis renkontiĝo de tagilanoj, kiuj studis Esperanton per diversaj metodoj. Dum tiu renkontiĝo ni decidis krei Esperanto-klubon en nia urbo kaj elektis kiel prezidanton de la klubo Boris Tjutrin, kaj sekretario iĝis Lidija Jerofeeva. Certe tre helpis al ni spertaj esperantistoj el Jekaterinburgo Aleksandr Korĵenkov kaj Halina Hoorecka, kiujn ni invitis al Niĵnij Tagilo por organizi nian klubon "Renaskiĝo". Poste mi multfoje partoprenis en diversaj aranĝoj, kiuj okazis en Jekaterinburgo (tiama Sverdlovsko) kaj en nia Esperanto-klubo, abonis diversajn Esperantajn revuojn: "El Popola Ĉinio", "Literatura foiro", "Sezonoj" k.t.p. Kaj, certe, mi multe korespondis kun samideanoj el diversaj landoj de la mondo. Nuntempe aktive kaj sukcese mi partoprenas en la internacia reta projekto de Hori Jasuo “Esperanto – Sumoo”. Entute ekde la jaro 1985 Esperanto venis en mian vivon, mi esperas, por ĉiam.

Valerij Malcev, Niĵnij Tagilo, jaro de esperantistiĝo: 1985.

---

18.04.2017

Pri Esperanto mi eksciis en la malproksima 1980-a jaro el la anonco de la Centraj Moskvaj korespondaj lingvaj kursoj, kie mi studis la anglan lingvon. Mi tuj komencis lerni ĝin koresponde ĉe la Moskva Esperanto-klubo. Miaj unuaj instruistoj estis la geedzoj Irida Basko kaj Vladislav Zibenkes. Ili estis multe laboremaj kaj aktivaj homoj, kiuj tute kaj plene dediĉis sin al la Esperanto-instruado kaj al kiuj ne estis facile instrui Esperanton dum la Sovetia periodo. Pri ili antaŭ nelonge mi povis legi interesan artikolon de Vladimir Opletajev en la retejo Edukado.net. Mi finis la kurson por komencantoj en januaro de 1981 kaj la daŭrigan kurson en decembro de 1982. Kiam mi lernis Esperanton, mi ĉiam miris, ke ĝi estas tre simpla kaj facila kaj samtempe riĉa leksike. Mi memoras, kiel en majo de 1981 mi renkontiĝis kun miaj instruistoj kaj vizitis la Moskvan Esperanto-klubon en la Kulturpalaco "Metrostroj". Mi memoras, ke kutime kunvenojn partoprenis pli ol kvindek esperantistoj. Poste mi partoprenis en la agado de nia urba klubo, multe korespondis, vojaĝis en Rusio kaj eksterlande kaj komprenis, ke la sola lingvo, kiu facile povas likvidi barierojn inter homoj estas Esperanto, ĉar ĝi helpas interkomunikiĝi. Kaj nun per la interreto dum libera tempo mi ŝatas spekti Esperantajn filmojn aŭ aŭskulti belajn kantojn. Esperanto ankaŭ helpis al mi lerni lingvojn. Ekzemple, mi povis facile lerni la italan. Do, por mi Esperanto estas ne nur komunikilo, sed ankaŭ vojo al la lingvistiko kaj al aliaj lingvoj.

Larisa Kuzmenko, Niĵnij Tagilo, jaro de esperantistiĝo: 1980

---

19.04.2017

Min, kiel kursgvidanton,  ĉiam interesas la demando, kiam homoj, lernantaj Esperanton, komencas apartenigi sin al esperantistoj aŭ al esperantista komunumo.  Ĉu devas okazi io tre grava en la vivo de novrekrutigita kursano, ke li finfine povu al si mem konfesi: mi estas nun esperantisto? Ĉi tiun temon oni fervore diskutis dum EsPrimo -11, preninte kiel gvidlinion la aserton de Julio Baghy, ke “vera esperantisto ne fariĝas, sed naskiĝas, kaj li estas esperantisto jam antaŭ ol li lernis la lingvon”. Dum la debatoj oni povis aŭdi plej diversajn emociajn kaj vivspertitajn opiniojn, kiuj nur plie pruvis, ke ĉiu homo trovas kaj trairas propran vojon al Esperanto.

Unuafoje mi informiĝis pri la kreaĵo de Zamenhof vintre de 1970, traleginte artikolon pri artefaritaj lingvoj en “Komsomolskaja pravda”. Mian unuan esperantistan renkontiĝon (OSER en Omsko) mi partoprenis en majo de 1973, kaj samprintempe post la baza kurso mi trapasis mian unuan ekzamenon pri Esperanto. Ĉu mi iĝis freŝelkovita konscia esperantisto? Tute ne. Eble en tiuj monatoj mi versimilis duonkrokodilan apenaŭesperantiston kun svagaj kaj naivaj revemoj sed sen difinitaj kaj klaraj orientiĝoj, kapablan balbutante elbuŝigi banalajn frazaĵojn. Min atendis persista lernado de gramatiko kaj plivastigo de mia magra vortostoko.

Novembre de 1973 kune kun tjumenaj geamikoj-studentoj mi venis en la suduralan urbeton Miaso partopreni Renkontiĝon esperantistan Volgo-Uralan (REVU-8). Nun mi certe scias, ke ĉi tiu vojaĝo kaj konatiĝo kun uralaj esperantistoj iĝis tiu grava vojturna momento, kiu ankris min nereturneble al la medio esperantista. Probable tiam mi ankoraŭ ne tute konsciis la promesdonan okazaĵon, plene fascinita de la bela urbeto, orfoliaj novembraj aceroj, ĉirkaŭaj naturbelaĵoj, tre ĉarma etoso, kreata de Viktor Laptev, Boris Kolker kaj aliaj spertaj kolegoj, sed ... videble en tiuj kelkaj foraj novembraj tagoj mi latente enamiĝis en Esperanton, kiun amon mi dorlotas daŭre ĝis la nunaj tagoj. Jes ja, mi ne naskiĝis kiel preta esperantisto, nek estis revanta pri Esperanto "antaŭ ol lerni ĝin", sed en tiu neforgesebla aŭtuno en mia koro ekflamis Esperanta lumeto, kiu ne estingiĝis dum pluraj jardekoj de mia vivo. Ĉiuj scias, ke se la amo estas reciproka, el ĝi fontas senavare multaj feliĉaj kaj ĝuaj vivigaj momentoj. Mi ĝuas Esperanton kaj ĝojas pri ĝia 130-jariĝo!

Vladimir Opletajev, Surguto, jaro de esperantistiĝo: 1972

---

20.04.2017

Min ĉiam interesis diversaj lingvoj kaj, feliĉe, okazis tiel, ke lingvoj iĝis mia profesio. Dum pluraj jaroj mi loĝis en Moskvo kaj laboris kiel tradukistino. Kiam pro diversaj vivaj cirkonstancoj mi transloĝiĝis al Jekaterinburgo, kie tiam loĝis mia malpli aĝa fratino Arina kaj studis la germanan en la pedagogia universitato, mi rimarkis, ke ŝian atenton pli ol la germana, altiras alia lingvo – Esperanto. Jes, ŝi estis kaj nun restas aktiva esperantistino. Foje mi decidis kune kun ŝi viziti junularan esperantistan klubon por kompreni, kio ŝin allogas kaj, veninte tien, trovis en la klubo bonegan etoson. Al mi ŝajnis, ke mi malfermis la pordon en la varmon kaj lumon.

Tiel mi komencis lerni Esperanton kaj viziti kunvenojn de jekaterinburgaj esperantistoj kaj printempe de la 2011–a mi partoprenis la unuan en mia vivo Esperanto-renkontiĝon en nia Ural – Siberia regiono “EsPrimo-7”, kiu pasis en la tre bela urbo Tobolsko. Estas konate, ke tion, kion vi faras por la unua fojo, tre akre memoras dum la tuta vivo kaj tiu Esperanto-renkontiĝo, ĝia interesega programo, kiun kreis Raja kaj Viktor Kudrjavcev, Vladimir Opletajev, Dilara Gadirova, Aleksandr Osincev kaj Arina Osipova, lasis en mia memoro neforgeseblajn impresojn.

Do, jam preskaŭ dum 7 jaroj Esperanto estas integra parto de mia vivo. Dank’ al Esperanto mi akiris multajn bonajn amikojn en mia vivo, komunikiĝo kun kiuj estas procezo de reciproka riĉiĝo. Mi penas partopreni ĉujn Esperanto-aranĝojn, kiuj okazas en nia regiono dum tiuj ĉi jaroj: niajn EsPrimojn, kiuj okazas en diversaj uralaj urboj, niajn lingvotrejnadojn, kiuj pasas en Jekaterinburgo. Dum ili mi ĝojas renkontiĝi kun miaj Esperanto-amikoj, ŝatas praktiki la lingvon, perfektigi miajn konojn, anime ripozi en la mirinda Esperanto-medio. Mi opinias, ke Esperanto estas unuavice paŝo al alia homo kaj ankaŭ tre bona interkomprenilo por la homaro.

Aleksandra  Osipova, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 2011

---

21.04.2017

Mi lernis Esperanton en 1984 en Kirovo, kien mi venis labori post Moskva instituto. Mi serĉis iun kurson de la angla lingvo, kiun mi bezonis por mia laboro. Sed anstataŭe mi trovis Esperanto-kurson. Pli frue mi nenion sciis pri Esperanto, sed decidis eklerni ĝin.

Mia instruisto de Esperanto estis Krasnikov Oleg. Post la kurso mi iĝis ano de Kirova klubo "Antaŭen!", kies estro estis Lupova Natalja Nikolajevna. Mi sukcesis partopreni regionan kunvenon. La etoso de la kunveno ĉarmis min. Kvazaŭ mi estus en  iu alia mondo.

Sed sekvajare mi foriris el Kirovo, al Novosibirsko, poste al Kazaĥio (Rudnij). Dum kelkaj jaroj mi korespondis kun iuj esperantistoj. Post la disfalo de Soveta Unio la korespondado ĉesis. Dum longa tempo mi tute nenion aŭdis pri Esperanto-agado: nek en Rudnij, nek en Kazaĥio.

En la jaro 1999 mi konektis la Interreton kaj – hura! – mi denove povis eniri Esperanto-mondon, pro  tio mi estis feliĉa. Kun ĝojo mi trovis, ke Esperanto vivas! Mi abonis kelkajn dissendolistojn kaj aliĝis al kelkaj retgrupoj. Mi ekhavis retamikojn-esperantistojn.

Unu el la unuaj gravaj Esperantaj retkonatiĝoj estis tiu kun Eŭgeno Perevertajlo el la najbara Uzbekio. Li persvadis min, ke necesas instrui Esperanton. Mi timis, ĉar mi neniam estis instruisto kaj ne havis sperton. Sed baldaŭ mi trovis favoran lernantaron – la junularan skoltan klubon “Oceano”, kie tiam okupiĝis mia filo. La estro de la klubo volonte akceptis mian proponon. Kaj mi komencis instrui. La geknaboj tre ŝatis la lecionojn kaj la lingvon mem. Nun Esperanto iĝis nepra fako de la klubanoj.

Danke al helpo de d-ro Renato Corsetti mi provis krei nian landan asocion de kazaĥiaj esperantistoj. Mi trovis per la Interreto kelkajn esperantistojn en nia vasta lando kaj kreis la paĝaron http://kaz-esperanto.narod.ru  Kaj en 2005 eĉ sukcesis nia nemultenombra tutlanda kunveno.

Kiam en 2008 mi partoprenis EsPrimon en Jekaterinburgo, mi eĉ ne pensis pri translokiĝo. Sed nun mi loĝas tie ĉi kaj havas eblon renkontiĝi kun lokaj esperantisoj.

Vera Matvejeva, Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 1984

---

04.05.2017

Mi lernis Esperanton en ĉeesta Esperanto-kurso de Aleksander Osincev en la jaro 2012. La prezentadon de la lingvo, kiu okazis en la urba biblioteko kaj eble la unuan lecionon mi partoprenis sola el nia familio. De la komenco al mi tre plaĉis kiel sonas la lingvo kaj ĝi vidiĝis al mi sufiĉe facile lernebla, tial mi decidis altiri al ĝia lernado mian tutan familion: la edzinon kaj du miajn  geinfanojn. Do, ni kvarope veturadis el  la najbara urbeto Revda  al la urbo Jekaterinburgo dufoje semajne dum du monatoj, en ajna vetero.  Estas bone, ke ni havis la propran aŭton! Sed mia familio plezure frekventis tiam la bazan kurson de Esperanto, ja ĝi estis vigla kaj gaja, al ni  tre plaĉis la amika etoso, kiu tie regis,  ni ĉiuj revenis hejmen bonhumoraj post la lecionoj kaj  povis iom praktiki Esperanto-paroladon hejme inter ni. Post la fino de la baza kurso mi daŭrigis memstare okupiĝi pri la lingvo, foje legis librojn en Esperanto, foje provis traduki kelkajn tekstojn, foje partoprenis  Zamenhof–festojn en Jekaterinburgo, rete komunikiĝis kun esperantistoj el  aliaj landoj kaj lokoj.  Januare de la 2016-a mi havis la bonŝancon partopreni en la Vintra lingvotrejnado, kiun oni tiam organizis en Jekaterinburgo. Dum ĝiaj tri tagoj mi ĝuis la lingvon, volonte parolis en Esperanto kaj ŝajne bone progresis en ĝi. Plej gravas tio, ke mi ricevis bonan energion kaj stimulon daŭrigi miajn okupojn plu. Mi eĉ kolektis en Revda grupon de knaboj – samaĝuloj de mia filo kaj instruis al ili Esperanton.  Ankaŭ nun mi estas allogita de Esperanto kaj opinias, ke ĝi estas belsona lingvo kaj bona interkomunikilo.

Dmitrij Rzjanin, urbo Revda, jaro de esperantistiĝo:  2012

---

07.05.2017

Septembre de la 1980-a jaro, vizitante la lernejon de scienca asocio en la urba pionirpalaco de Tjumeno, mi ekvidis tie anoncon pri la kurso de Esperanto. Min allogis tiam  du gravaj punktoj: tio, ke Esperanto helpas en la lernado de fremdaj lingvoj kaj ke per ĝi eblas akiri  amikojn en la tuta mondo. Por mi tio sufiĉis: longe ne pensante, mi aliĝis al la kurso. Mia instruisto estis Aleksandr Korĵenkov, kaj la kurso daŭris dum  duonjaro. Dum la lernado ni uzis la lernolibron de B. G. Kolker, kiu konsistis el 20 lecionoj. La kursfina leciono okazis ĉe ni la 24-n de aprilo 1981. Post ĝi nin solene gratulis la klubanoj de  Tjumena Esperanto-klubo “Revo” kaj enmanigis al ni la atestojn. Tjumena klubo tiutempe havis tradicion preskaŭ tuj post la fino de Esperanto – kurso okazigi 2 gravajn Esperanto-aranĝojn: “Galanton” kaj “Tendareton”. Antaŭ ol akcepti novulojn en la klubon, oni invitis ilin partopreni tiujn du aranĝojn. “Galanto” kutime okazis dum majaj festoj sur la bordo de la rivero Piŝma kaj “Tendareto”- komence de julio ĉe varmaj fontoj. Ambaŭ aranĝoj pasis dum 2-3 diurnoj, dum ili ĉiuj parolis nur en Esperanto, ĉeestis prelegojn, kantis Esperantajn kantojn. Tradiciojn de “Tendareto” poste provis daŭrigi Vladimir Izosimov en la naŭdekaj jaroj ĝis sia forpaso.

Mia sekva  granda Esperanto -aranĝo estis OkSEJT-23 apud Moskvo, fine de julio de 1981, mi vizitis ĝin en la  kompanio de la geedzoj Aleksandr kaj Natalija Korĵenkov. Dum la tendaro ĉiuj parolis nur Esperante kun mi, ĉar ekzistis verda policio kaj  laboris ĝiaj kaŝitaj agentoj, kaj neniu sciis,  kiu ili estas..... Tiu agento povus promeni kun vi nokte,  kaj matene oni anoncis, ke vi krokodilis (parolis nacian lingvon, sed ne Esperante) kaj oni enmanigis al vi krokodilon. Estis hontinde ricevi ĝin. Sed iu tutegale ricevis.  Du gravaj atingoj  dum tiu OkSEJT - mi ekparolis Esperante kaj finis daŭrigan kurson ĉe Larisa Sopilnjak kaj ricevis ateston.   Al mi tiel ekplaĉis etoso de la renkontiĝo, la lingvo mem, programeroj, novakiritaj amikoj,  ke mi tuj rekte el Moskvo veturis ankaŭ al OrSEJT apud Taŝkento. Danke al Dio, tio estis tiutempe unu ŝtato.  Krom la sama amika etoso kaj praktiko de Esperanto-parolado en Uzbekio, mi ankorŭ vizitis alian interesan respublikon kaj 2 urbojn: Taŝkenton, apud kiu pasis la tendaro kaj Samarkandon, kien estis organizita ekskurso.

Finiĝis la somero de la 1981–a kun multaj Esperantaj aranĝoj, komenciĝis aŭtuno. La aŭtuno havis siajn allogaĵojn por esperantistiĝo  - mi klubaniĝis kaj preskaŭ tuj iĝis estraranino de la klubo "REVO" kaj respondecis pri la historia parto de la kluba agado, pri la kluba albumo. Tiel mi restis kiel esperantistino en la movado por multaj jaroj.

Irina Kirina, Tjumeno - Jekaterinburgo, jaro de esperantistiĝo: 1981.